De berg Sinjar
Daar op de
top stonden ze
Bijeengedreven
in dodenmars
Ver van de
wereld
Die hen
pas opmerkte toen
Vladimir
met een ferme backhand
De bal in
rechte lijn had teruggespeeld
In de
schoot van de Europese gemeenschap
Waar de
conceptie maar niet wilde vlotten
Biddend
tot de zon
Die zij
tot die dag nimmer
Van zo
dichtbij hadden geproefd
Haar
verzengende stralen
Kloof
lippen en barstte schedels
Vol
radeloos onbegrip
En
doodsnood
Toen
eindelijk in de verte
De eerste
condensstrepen van
Het
Westerse geweten traag
De
hemel bestormden
Strompelde
op zijn laatste krachten
Een vader
met zijn dochtertje
Van de
helling
Zich
afvragend hoe diep het dal
Ditmaal
zou zijn
©
Zomperd 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten